آسیب رباط صلیبی خلفی یا PCL

آسیب رباط صلیبی خلفی PCL از منظر فیزیوتراپی

رباط صلیبی خلفی (PCL) یکی از رباط های ثبات دهنده ی مهم مفصل زانو، استخوان ران را به استخوان درشت نی متصل نموده، و استخوان درشت نی را از برگشت به عقب بر روی استخوان ران حفظ می کند. جراحات به PCL با تأثیر شدید بر روی زانو در یک موقعیت خم شده، مانند زمان نشستن یک فرد در یک خودرو در جریان تصادف که در آن زانو به داشبورد برخورد می کند، و یا زمانی که یک ورزشکار بر روی زانوی خم شده می افتد، رخ می دهند.

آشنایی با ساختار رباط صلیبی خلفی PCL

زانو از سه استخوان ران (femur)، درشت نی (tibia)، و کشکک (patella) ساخته شده است. آنها توسط رباط هایی قوی، رباط های جانبی و میانی، که از حرکت جانبی زانو ممانعت به عمل می آورند، و رباط های صلیبی قدامی و خلفی، که استخوان درشت نی را از کشیده شدن بیش از حد به جلو و عقب روی استخوان ران حفظ می کنند، با یکدیگر نگه داشته شده اند. رباط های صلیبی به صورت متقاطع به شکل صلیب روی یکدیگر قرار می‌گیرند و به دلیل قرار گرفتن شان روی درشت نی نامگذاری شده اند. PCL از رباط صلیبی قدامی سخت تر است و از این رو، غالباً بسیار کمتر آسیب می بیند. رباط صلیبی خلفی PCL ، متشکل از دو بخش است که متصل گشته، ساختاری را، به اندازه ضخامت تقریبی انگشت کوچک فرد، ایجاد می کنند. در اغلب موارد، آسیب PCL با آسیب ها به دیگر ساختار های مفصل زانو مانند فیزیوتراپی رباط صلیبی قدامی ACL همراه است.

آسیب رباط صلیبی خلفی یا PCL - آناتومی - فیزیوتراپی در منزل طب نو

انواع آسیب رباط صلیبی خلفی و علت آن:

آسیب های PCL ممکن است کشیدگی ها یا پارگی ها باشند. کشیدگی ها بر اساس شدت به سه دسته درجه بندی می شوند.

آسیب ناشی از تأثیر یا نیرو های انقباض است، نظیر:

• برخورد های مستقیم با جلوی مفصل زانو.
• حرکات چرخشی.
• افزایش فشار بر زانو.
• یک گام اشتباه که به هر یک از موارد بالا منجر می شود.

علائم پارگی رباط صلیبی خلفی یا PCL

علائم آسیب رباط صلیبی عبارتند از :

درد زانو همراه با تورم است که تقریباً یک مرتبه پس از آسیب شروع می شود - اغلب درد به اندازه کافی برای فرار از ارزیابی، خفیف است، اما در پشت زانو احساس می شود و به هنگام زانو زدن، و در جلوی زانو در زمان دویدن یا هنگامی که از سرعت دویدن کاسته می شود، بدتر می شود.
تورم و سفتی زانو.
آغاز لنگیدن یا خالی کردن زانو (giving way) یا بدون آن.
دشواری در راه رفتن.

آسیب رباط صلیبی خلفی PCL اغلب باعث آرتروز زانو در حدود 12 تا 15 سال بعد می شود، دلیل این امر آن است که با پارگی رباط صلیبی خلفی حرکات لولایی زانو با اصطکاک بیشتر رخ داده و مقدار سایش غضروف مفصل بیشتر می شود.

تشخیص و درمان پارگی رباط صلیبی خلفی

تشخیص PCL بر مبنای تاریخچه به علاوه علائم و نشانه های آسیب ایجاد می شود. زانو در چنین مواردی اغلب به هنگام خم شدن دچار سستی شده و یا ممکن است بیش از حد به عقب سُر بخورد. چنانچه تشخیص در هنگام معاینه، واضح نباشد، یا اگر از زمان آسیب بیشتر از سه ماه می گذرد، تست های تصویربرداری نظیر اشعه ایکس یا MRI مورد نیاز است. اشعه ایکس همچنین شکستگی های انفجاری را تأیید خواهد نمود، در حالی که اسکن MRI برای ارزیابی آسیب بافت نرم ترجیح داده می شود.
درمان چنین آسیب هایی به صورت جراحی یا غیر جراحی است. درمان غیر جراحی فقط برای آسیب های اخیر ترجیح داده می شود و شامل رویکرد R.I.C.E. است. (استراحت، کمپرس یخ، بهم فشردگی، به معنای بستن ناحیه آسیب دیده برای جلوگیری از تورم با باند کشی، و ارتفاع، به معنای بالا نگه داشتن ناحیه آسیب دیده برای کاهش تورم). ممکن است برای ثابت شدن مفصل مادامی که رباط در حال بهبود است، زانو بند استفاده شود و عصا به برداشتن وزن بدن از روی پا کمک خواهد کرد. هنگامی که از التهاب مفصل کاسته می شود، فیزیوتراپی، با تمرینات برای تقویت عضلات اطراف مفصل زانو تجویز خواهد شد، که مانع از دررفتگی ها شده، عضلات اصلی را تقویت می کند، و روش های صحیح چرخیدن و توقف از دویدن، آموزش داده می شود.
جراحی زانو برای آسیب ها در بخش های متعددی از مفصل زانو، به طور همزمان توصیه می شود، و شامل بازسازی رباط با یک پیوند بافت از یک تاندون خاص یا از یک جسد است. پیش از آنکه رباط جدید به طور کامل در طول پیوند رشد کند تا قدرت رباط را به حالت اول باز گرداند، ممکن است چند ماه استراحت لازم باشد. جراحی آرتروسکوپی به دلیل ماهیت نسبتاً کم تهاجمی، دوره های بستری کوتاه تر و بهبود سریع تر، ترجیح داده می شود. درمان جراحی در بیماران فعال تر نتیجه بهتری را می دهد. فیزیوتراپی در منزل می تواند بخش مهمی از توانبخشی پس از آسیب PCL باشد، زیرا به بیمار کمک می کند تا کامل ترین محدوده ممکن از حرکت و توانایی را به زانو بازگرداند. فیزیوتراپی معمولاً هنگامی شروع می شود که تورم و درد کاهش یابد، یا آن که حدود 1 تا 4 هفته بعد از عمل جراحی آغاز می گردد و ممکن است چند ماه به طول بیانجامد تا اثر مطلوب کاملی بر جای بگذارد.