یافته های جدید و آینده روش مداوا لیزر درمانی چیست

در حالی که اکثر آمریکایی ها با مفهوم فیزیوتراپی آشنا هستند، تعداد بسیار کمی از آن ها در مورد طیف گسترده ای از درمان هایی که این  روش شامل می شود، میدانند. بیماران جدید تمایل دارند با مجموعه ای از ایده های مربوط به درمان فیزیوتراپی، خود درمانی کنند و به طور کلی این ایده ها اشتباه نیستند.
آنها ممکن است با استفاده از باندهای مقاوم رنگ روشن، رکاب زدن روی دوچرخه یا حتی با استفاده از دستگاه های تحریک عضلانی الکتریکی، اقدام به درمان کنند. هر چند، بعید است که لیزردرمانی به ذهنشان خطور نکند.
اگرچه لیزرها هنوز به نظر جز تکنولوژی های آینده به نظر می رسند، فیزیوتراپیست ها عقیده دیگری دارند. در واقع، آن ها حدود 5 دهه، از لیزرها استفاده کرده اند تا به فرایند بهبود و درمان تسریع ببخشند، این نوع درمان از سال 1967 با کار پرفسور اندرا مستر، یک پزشک مجارستانی شروع شد، که از لیزرها برای درمان سرطان پوست استفاده کرد.
امروزه، لیزردرمانی یک شیوه درمان است که برای بهبود و تسریع نتایج در درمان بیماران با فیزیوتراپی در منزل یا مرکز های درمانی، استفاده می شود، در این شیوه از پرتوی قرمز یا نزدیک به مادون قرمز با محدوده های مختلف طول موج  استفاده می شود و قدرت آن بستگی به نوع لیزر استفاده شده دارد. به عنوان یک شیوه درمانی، لیزر درمانی به طور باورنکردنی انعطاف پذیر است و برای شرایط مختلف از آسیب های ورزشی گرفته تا آرتروز، به کار برده می شود.
به عبارت ساده تر، غیر ممکن است بتوانیم تمام کاربردهای لیزر درمانی را در یک مقاله شرح دهیم. برای دریافت ایده هایی از استاندارد های فعلی، مصاحبه کاملی با کیم نارتکر، مالک و سرمایه گذار دوره های فیزیوتراپی و تندرستی کامل در چستر غربی، اوهایو، انجام دادیم تا درباره چگونگی استفاده تیمش از این شیوه درمانی مطلع شویم.

کاربردهای درمانی

از آنجا که "لیزر درمانی" ممکن است برای بیماران دلهره آور باشد، توضیح دادن این روند برای بیمار احتمالا امکان وجود داشتن هر ترسی را از بین می برد. در دوره درمان فیزیوتراپی و تندرستی کامل، واحد لیزر از لیزر برای نفوذ عمیق به داخل بافت های بیمار استفاده می کند تا  فتوبیومودولیشن را تقویت کنند. در این صورت، متابولیسم سلولی افزایش می یابد که به بازسازی سلولی سرعت می بخشد، جریان خون را افزایش می دهد و سیستم ایمنی و لنفاوی را تحریک می کند.
همچنین این شیوه درمانی اغلب با درمان آسیب های ورزشی هم سر و کار دارد، تیم نارتکر با کاربردهای گسترده این شیوه درمانی در همین زمینه بسیار آشنا هستند. نارتکر گفت: " در کلینیک سرپایی ما، از لیزر سرد برای آسیب های مزمن و حاد استفاده می شود که به سرعت، به محرک های درجه 4 و 5 پاسخ نمی دهد". این بیماری های مزمن شامل التهاب تاندون کف پایی، فیبرومیالژیا، درد و آماس آرنج (در اثر ورزش یا کار زیاد)، تنگی نخاعی در ناحیه کمر، ساییدگی استخوان زانو، اسپاسم عضلانی حاد، سندروم مجرای مچ دستی و تاندونیت ها می باشد.
همانطور که انتظار می رود با چنین طیف وسیعی از کاربردها، طول درمان متفاوت است. نارتکر گفت: " طول درمان بستگی به آسیب و مزمن بودن ماهیت آن دارد. هر تشخیص دارای پروتکل مخصوص به خود است که از درمان فیزیوتراپی پیروی می کند". محدوده این درمان ها برای بیماری هایی مانند فلج بل و درد اختلال مفصل فکی گیجگاهی، 5 تا 8 جلسه ی 6 تا 10 دقیقه ای می باشد، برای کمر درد و سیاتیک و رادیکولوپاتی (بیماری که ریشه عصبی دارد)، لیزر تراپی در 8 تا 10 جلسه 22 تا 30 دقیقه ای انجام می شود.

انتخاب لیزر تراپی

مانند هر شیوه درمانی دیگری، لیزر تراپی کم توان، درمان مناسبی برای تمام بیماری ها و مشکلات نیست. نارتکر گفت: " ما   تیم های PTs و PTA داریم که به طور عمده به خروجی و نتایج هر درمان توجه می کنند. اگر در انجام سه درمان، هیچ نتیجه ای مشاهده نکردیم، معمولا درباره کیس بحث می کنیم و درمان هایی را تعیین می کنیم که بیشترین تاثیر را بر درد بیمار و عملکرد او داشته باشند."
حتی زمانی که لیزر تراپی کم توان، به عنوان یک درمان مناسب برای بیمار تعیین شود، به طور فوق العاده ای به عنوان تنها درمان در برنامه درمانی به کار برده می شود. در تکنیک نارتکر، لیزر تراپی به صورت ترکیبی با درمان های دستی یا منوآل تراپی به برای تمام بیماری ها به جز یک بیماری، به کار برده می شود: نوروپاتی. نارتکر گفت:" ما خروجی های عالی در بازتولید یا رشد مجدد عصب های آسیب دیده داریم و معمولا از لیزر سرد برای پیشرفت نتایج، بعد از این تشخیص ها استفاده می کنیم. "
متاسفانه، اکثر بیماران برای پیدا کردن بیمه ای که هزینه های لیزر تراپی را تحت پوشش قرار دهد، تحت فشار هستند، زیرا به علت شواهد ناکافی برای تاثیر پذیری آن، این درمان تجربی محسوب می شود. با این حال، با کاهش بازپرداخت ها برای بسیاری از درمان ها، نارتکر متوجه شده است که بیماران به دلیل وعده درمان نسبتا کوتاه مدت و مقرون به صرفه، به طور فزاینده ای به سمت این درمان کشیده می شوند.
او گفت: " من متوجه شده ام که بیماران ما به شدت به دنبال روش های سریع و زود بازده هستند، و چون می گوییم  لیزر درمانی  به آنها کمک می کند،  برای آن هزینه پرداخت می کنند. در اوایل به عنوان یک مالک، اغلب لیزر تراپی را تحمیل نمی کردم و بیماران زیادی را به خاطر معرفی متخصص پا به جای توصیه لیزر سرد، از دست می دادم. اما اکنون یاد گرفته ام که این درمان را به عنوان یک درمان جایگزین به بیماران با دردهای مزمن توصیه کنم، شاید آن را انتخاب کنند. هنوز هم زمانی که کسی می گوید :"بله این درمان را انتخاب می کنم."، تحت تاثیر قرار می گیرم.

آینده لیزر تراپی

باوجود اینکه بسیاری از تکنیک های فیزیوتراپی، مانند تکنیک نارتکر، مورد توجه قرار گرفته است، هنوز زمان زیادی مانده تا به  اثربخشی لیزر درمانی، کاملا دست یابیم. اکثر دستگاه ها توسط اداره غذا و داروی آمریکا، به دستگاه های طبقه 2 گروهبندی می شوند، و بین سال های 2002 تا 2009، 43 مورد از این دستگاه های 510 کیلویی برای فروش اختیار گرفت ؛ اما فقط برای تسکین موقت درد. علاوه بر این، بسیاری از این دستگاه ها فقط برای علائم مربوط به درد مچ دست بود که به دلیل سندروم مجرای مچ دستی ایجاد شده بود.
البته، فیزیوتراپیست ها تلاش می کنند تا درد را در دراز مدت تسکین دهند و با مشکلاتی فراتر از مجرای مچ دستی سرو کار داشته باشند، بنابراین، اختیارات بیشتری برای لیزر ضروری است تا به عنوان یک روش درمانی موثر و ایمن، مورد توجه همگان قرار گیرد. با این حال، این اختیارات بدون تحقیقات گسترده در مورد تاثیر پذیری این درمان، امکان پذیر نمی باشد. در واقع پیش بینی می شود که کارمزدهای در حال افزایش، موجب افزایش تقاضا برای درمان های سریعتر مانند لیزر تراپی کم توان، می شوند؛ با این حال، تا زمانی که تحقیقات بیشتری انجام نشود، بعید است این شیوه درمانی، مانند اولتراسوند و تحریک های الکتریکی، پیش پا افتاده و رایج شود.

نتیجه گیری نهایی

در حالی که بسیاری از تکنیک های فیزیوتراپی از این درمان استفاده می کنند، روش های بی شماری وجود دارد که هنوز به کار برده نمی شوند. در نگاه اول، استدلالی که در پشت این درمان وجود دارد، محکم و قابل اطمینان نیست: شواهد علمی این شیوه درمانی را در ابتدای آن حمایت می کنند و عدم بازپرداخت مالی توسط بیمه، فیزیوتراپیست ها را مجبور می کند این درمان را به بیماران ارائه دهند در حالی که می دانند پولشان به آنها برگردانده نمی شود.
نارتکر گفت:"  درمانگران و فیزیوتراپیست ها دلشان نمی خواهد خدماتشان را بفروشند." با این حال، از آنجایی که او بیماران زیادی را دیده است که لیزر تراپی کم توان را انتخاب می کنند، شروع به در نظر گرفتن دوره های کوتاه مدت درمان کرده است و به جای اینکه به درآمد بیشتر فکر کند، خدماتش را بیش از حدود وظیفه اش به بیماران ارائه می دهد.
 او گفت:" ما در حرفه ای کار می کنیم که می تواند به مردم در رهایی از دردهایشان کمک کند. من احساس می کنم موظف هستیم راهکارهایی ارائه دهیم تا به مشتریانمان در رسیدن به اهداف شخصی شان کمک کند. "

آسیب رباط صلیبی خلفی PCL از منظر فیزیوتراپی

رباط صلیبی خلفی (PCL) یکی از رباط های ثبات دهنده ی مهم مفصل زانو، استخوان ران را به استخوان درشت نی متصل نموده، و استخوان درشت نی را از برگشت به عقب بر روی استخوان ران حفظ می کند. جراحات به PCL با تأثیر شدید بر روی زانو در یک موقعیت خم شده، مانند زمان نشستن یک فرد در یک خودرو در جریان تصادف که در آن زانو به داشبورد برخورد می کند، و یا زمانی که یک ورزشکار بر روی زانوی خم شده می افتد، رخ می دهند.

آشنایی با ساختار رباط صلیبی خلفی PCL

زانو از سه استخوان ران (femur)، درشت نی (tibia)، و کشکک (patella) ساخته شده است. آنها توسط رباط هایی قوی، رباط های جانبی و میانی، که از حرکت جانبی زانو ممانعت به عمل می آورند، و رباط های صلیبی قدامی و خلفی، که استخوان درشت نی را از کشیده شدن بیش از حد به جلو و عقب روی استخوان ران حفظ می کنند، با یکدیگر نگه داشته شده اند. رباط های صلیبی به صورت متقاطع به شکل صلیب روی یکدیگر قرار می‌گیرند و به دلیل قرار گرفتن شان روی درشت نی نامگذاری شده اند. PCL از رباط صلیبی قدامی سخت تر است و از این رو، غالباً بسیار کمتر آسیب می بیند. رباط صلیبی خلفی PCL ، متشکل از دو بخش است که متصل گشته، ساختاری را، به اندازه ضخامت تقریبی انگشت کوچک فرد، ایجاد می کنند. در اغلب موارد، آسیب PCL با آسیب ها به دیگر ساختار های مفصل زانو مانند فیزیوتراپی رباط صلیبی قدامی ACL همراه است.

 

 

انواع آسیب رباط صلیبی خلفی و علت آن:

آسیب های PCL ممکن است کشیدگی ها یا پارگی ها باشند. کشیدگی ها بر اساس شدت به سه دسته درجه بندی می شوند.

آسیب ناشی از تأثیر یا نیرو های انقباض است، نظیر:

• •  برخورد های مستقیم با جلوی مفصل زانو.
• •  حرکات چرخشی.
• •  افزایش فشار بر زانو.
• •  یک گام اشتباه که به هر یک از موارد بالا منجر می شود.

 

 

علائم پارگی رباط صلیبی خلفی یا PCL

علائم آسیب رباط صلیبی عبارتند از :

1. درد زانو همراه با تورم است که تقریباً یک مرتبه پس از آسیب شروع می شود - اغلب درد به اندازه کافی برای فرار از ارزیابی، خفیف است، اما در پشت زانو احساس می شود و به هنگام زانو زدن، و در جلوی زانو در زمان دویدن یا هنگامی که از سرعت دویدن کاسته می شود، بدتر می شود.
2. تورم و سفتی زانو.
3. آغاز لنگیدن یا خالی کردن زانو (giving way) یا بدون آن.
4. دشواری در راه رفتن.

آسیب رباط صلیبی خلفی PCL اغلب باعث آرتروز زانو در حدود 12 تا 15 سال بعد می شود، دلیل این امر آن است که با پارگی رباط صلیبی خلفی حرکات لولایی زانو با اصطکاک بیشتر رخ داده و مقدار سایش غضروف مفصل بیشتر می شود.

تشخیص و درمان پارگی رباط صلیبی خلفی

تشخیص PCL بر مبنای تاریخچه به علاوه علائم و نشانه های آسیب ایجاد می شود. زانو در چنین مواردی اغلب به هنگام خم شدن دچار سستی شده و یا ممکن است بیش از حد به عقب سُر بخورد. چنانچه تشخیص در هنگام معاینه، واضح نباشد، یا اگر از زمان آسیب بیشتر از سه ماه می گذرد، تست های تصویربرداری نظیر اشعه ایکس یا MRI مورد نیاز است. اشعه ایکس همچنین شکستگی های انفجاری را تأیید خواهد نمود، در حالی که اسکن MRI برای ارزیابی آسیب بافت نرم ترجیح داده می شود.
درمان چنین آسیب هایی به صورت جراحی یا غیر جراحی است. درمان غیر جراحی فقط برای آسیب های اخیر ترجیح داده می شود و شامل رویکرد R.I.C.E.  است. (استراحت، کمپرس یخ، بهم فشردگی، به معنای بستن ناحیه آسیب دیده برای جلوگیری از تورم با باند کشی، و ارتفاع، به معنای بالا نگه داشتن ناحیه آسیب دیده برای کاهش تورم). ممکن است برای ثابت شدن مفصل مادامی که رباط در حال بهبود است، زانو بند استفاده شود و عصا به برداشتن وزن بدن از روی پا کمک خواهد کرد. هنگامی که از التهاب مفصل کاسته می شود، فیزیوتراپی، با تمرینات برای تقویت عضلات اطراف مفصل زانو تجویز خواهد شد، که مانع از دررفتگی ها شده، عضلات اصلی را تقویت می کند، و روش های صحیح چرخیدن و توقف از دویدن، آموزش داده می شود.
جراحی زانو برای آسیب ها در بخش های متعددی از مفصل زانو، به طور همزمان توصیه می شود، و شامل بازسازی رباط با یک پیوند بافت از یک تاندون خاص یا از یک جسد است. پیش از آنکه رباط جدید به طور کامل در طول پیوند رشد کند تا قدرت رباط را به حالت اول باز گرداند، ممکن است چند ماه استراحت لازم باشد. جراحی آرتروسکوپی به دلیل ماهیت نسبتاً کم تهاجمی، دوره های بستری کوتاه تر و بهبود سریع تر، ترجیح داده می شود. درمان جراحی در بیماران فعال تر نتیجه بهتری را می دهد. فیزیوتراپی در منزل می تواند بخش مهمی از توانبخشی پس از آسیب PCL باشد، زیرا به بیمار کمک می کند تا کامل ترین محدوده ممکن از حرکت و توانایی را به زانو بازگرداند. فیزیوتراپی معمولاً هنگامی شروع می شود که تورم و درد کاهش یابد، یا آن که حدود 1 تا 4 هفته بعد از عمل جراحی آغاز می گردد و ممکن است چند ماه به طول بیانجامد تا اثر مطلوب کاملی بر جای بگذارد.

پیشگیری از آسیب های ناشی از این بیماری

پیشگیری از آسیب رباط صلیبی خلفی PCL شامل موارد زیر است:

• •  گرم شدن مناسب قبل از هر فعالیت بدنی مبرم.
• •  تقویت عضلات پا.
• •  افزایش تدریجی شدت ورزش.
• •  استفاده از کفش های حمایتی و راحت در حال انجام فعالیت بدنی.

 

 

در ادامه  جهت خواندن فیزیوتراپی رباط صلیبی خلفی کلیک کنید

درد فانتوم چگونه است؟

درد فانتوم (phantom pain) را می توان شبیه به احساس تیر خوردن، چاقو خوردن و یا سوختن توضیح داد که توسط افرادی تجربه شده است که دست یا پای آنها قطع شده است. حتی پس از حذف عضو، فرد همچنان عضو از دست رفته را احساس می کند و تمایل دارد حضور آن را حس کند.
اگرچه عضو فانتوم (اندام خیالی) فقط یک ادراک است، دردِ تجربه شده واقعی می باشد و معمولاً با سایر مسائل مربوط به سلامت مانند بی خوابی، اضطراب، افسردگی و کاهش کلی کیفیت زندگی بیمار همراه است.

علل درد فانتوم چیست؟

در ابتدا تصور می شد که سلول های عصبی مرتبط با اندام قطع شده به دنبال قطع عضو تخریب می شوند. اعتقاد بر این بود که احساس درد فانتوم در محل قطع عضو ناشی از تحریک انتها های عصبیِ حاضر در مجاورت قطع شدگی است.
اگرچه، پیشرفت ها در تکنیک های تصویربرداری و توسعه ی تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و توموگرافی گسیل پوزیترون درک بیشتر این پدیده را قادر ساخته است. با استفاده از این تکنیک ها، دانشمندان می توانند افزایش در فعالیت قشر مغز، هنگامی که بیمار درد فانتوم را تجربه می کنند، نمایان سازند.
زمانی که بیماران تَهِ عضو از دست رفته را حرکت می دهند، نورون ها در مغز تحریک می گردند. دانشمندان زمانی که مشاهده نمودند تحریک با حرکت بخش هایی از بدن که در مجاورت عضو از دست رفته قرار دارد، نیز ممکن است، شگفت زده شدند.
با آنکه علت دقیق درد فانتوم هنوز روشن نشده است، دانشمندان دریافتند که سلول های عصبی در مغز، پس از قطع عضو، خود را بازسازی می کنند، به نحوی که با تغییرات در بدن سازگار گردند.
اغلب، مغز همچنان به دریافت سیگنال هایی از انتها های عصب، که در ابتدا سیگنال ها به عضو قطع شده و از عضو قطع شده را حمل می کردند، ادامه می دهد. این عمل یک مغایرت سیگنال در مغز پدید می آورد که بازسازی های عظیم اطلاعات حسی را باعث می شود.

حس درد فانتوم شبیه چیست؟

درد فانتوم معمولاً به عنوان یک درد شدید (وحشتناک) نشأت گرفته از بخش تحتحانی تَهِ عضو از دست رفته تجربه می شود.
بعضی از اوقات، این درد می تواند به سان یک شوک الکتریکی یا احساس سوزش حس شود. برخی از افراد احساس بی حسی یا گِزگِز را در عضو فانتوم حس می کنند.
در بیماران مختلف، درد می تواند به آرامی شروع شده و در شدت فرق داشته باشد. چنین دردی می تواند برای چند دقیقه تا چند ساعت و در موارد وخیم تا چند روز دوام بیاورد. درد ته (تَهِ بُرش) به درد فانتوم شباهت دارد، اما عمدتاً در ته برش حس می شود. درد فانتوم، با اثرات روانی سنگین، که منجر به بی خوابی، اضطراب و افسردگی می انجامد، می تواند ویرانگر باشد.

 

 

درمان درد فانتوم

روش های درمان برای درد فانتوم عبارتند از استفاده از دارو های مسکن نظیر مخدر ها، آسپرین و استامینوفن؛ دارو های ضد افسردگی نظیر بوپروپیون و ايمي پرامين؛ آرام بخش-خواب آور نظیر بنزودیازپین ها؛ و دارو های ضد تشنج نظیر گاباپنتین. این قرص ها معمولاً عوارض جانبی نامطلوبی دارند.
پی برده شده است که تکنیک های مقابله زیر در برخی موارد مفید هستند:

• مشاوره روانشناسی.
• مراقبه (Meditation).
• فیزیوتراپی در منزل.
• هیپنوتیزم (Hypnosis).
• بازخورد زیستی (بیوفیدبک) (Biofeedback).
• آرامش عضلانی (Muscle relaxation).

استفاده از درمان های غیر تهاجمی نظیر شوک تراپی، طب سوزنی و تحریک عصبی الکتریکی پوستی معمول است. در صورت عدم کار درمان های غیر تهاجمی، تحریک نخاع، سیستم های تحویل اینتراتیکال دارو و تحریک مغزی عمیق برای تسکین درد فانتوم مورد استفاده قرار می گیرند.
به تازگی، محصولی به نام فارابلوك (Farabloc) برای تسکین درد متناوب عضو فانتوم توسعه پیدا کرده است. براساس یک مطالعه ی منتشر شده در مجله توانبخشی کانادایی (Canadian Journal of Rehabilitation)، فارابلوك دارای تعدادی از رشته های فولادی فوق العاده نازک است که به صورت پارچه کتان در یک الگوی خاص بافته شده اند. این محصول می تواند به یک آستین، لباس، دستکش یا جوراب دوخته شود که پس از آن می تواند بر روی تهِ برش پوشانده شود.
هنگامی که یک بیمار فارابلوك را بر روی  تهِ برش می کِشد، فارابلوك انتها های عصبی را پوشش می دهد و آنها را از میدان های مغناطیسی و الکتریکی خارجی، که به گفته سازنده فارابلوك، علل درد فانتوم هستند، مصون می دارد.
گفته می شود که این میدان ها باعث تحریک انتها های عصبی می شوند و این تحریک به عنوان درد توسط مغز درک می شود. از 34 بیمار مطالعه شده، 21 مورد از آنها گزارش دادند که در زمان استفاده از فارابلوك، در مقایسه با سایر شیوه های درمان، بیشترین تسکین درد را تجربه کرده اند. پی برده شده است که فارابلوك برای استفاده در درمان درد فانتوم نسبتاً ارزان و امن است، گرچه اهميت باليني اين يافته ممکن است قابل بحث باشد.

 

عضو فانتوم را بشناسید

عضو فانتوم (اندام خیالی) (phantom limb) یک احساس واضح است که در آن حس می شود یک عضوِ برداشته شده یا قطع شده هنوز در بدن حاضر است و عملکرد های عادی خود را انجام می دهد. افرادی که دچار قطع عضو شده اند، معمولاً احساساتی از جمله درد در عضو فانتوم را تجربه می کند.
مطالعات نشان می دهد که 90 تا 98 درصد از بیماران، درست بعد از قطع عضو یا از دست دادن اندام، از عضو فانتوم رنج می برند. حذف بخش هایی به غیر از عضو ها (یعنی، به غیر از دست ها یا پا ها)، نیز ممکن است موجب احساسات فانتوم شود. برای مثال، حذف یک چشم یا یک سینه یا کشیدن دندان می تواند ادراکات فانتوم را ایجاد کند. همچنین، افرادی که بدون یک عضو متولد شده اند می توانند احساسات فانتوم را تجربه نمایند.
پی برده شده است که پدیده عضو فانتوم ناشی از تغییرات رخ دهنده در قشر مغز به دنبال قطع یک عضو می باشد. تشخیص داده شده است که مغز همچنان به دریافت سیگنال ها از انتها های عصبی ای که در ابتدا سیگنال ها را به عضو از دست رفته و از عضو از دست رفته عرضه می کردند، ادامه می دهد. همچنین گمان می رود این پدیده ناشی از بازسازی مغز توسط خود و باز آرایی اطلاعات حسی جهت تطبیق تغییرات در بدن باشد.
در بسیاری از بیماران بخش بدن فانتوم برای چند روز یا چند هفته پس از حذف یا از دست دادن این بخش درک می شود، در حالی که در سایرین، ممکن است فانتوم سال ها بعد از قطع عضو پایدار بماند.

علائم سندرم عضو فانتوم

بیماران مبتلا به این سندرم حس می کنند که عضو قطع شده هنوز وجود دارد و به طور عادی عمل می کند. در بسیاری از موارد، بیماران طیفی از احساسات را در عضو فانتوم تجربه کردند.
این احساسات عبارتند از:

• حس قلقلک.
• گرفتگی  های عضلانی.
• تیر خوردن، سوراخ شدن، یا درد چاقو خوردن.
• بی حسی (numbness) و حتی لذت (pleasure).

برخی از بیماران همچنین ممکن است سایر حس ها، نظیر سردی، گرمی، سفتی و خارش را احساس نمایند. در حالی که این علائم در بعضی از بیماران می توانند خفیف باشند، در برخی دیگر، می توانند ناتوان کننده بوده و در فعالیت های روزمره تداخل ایجاد کنند.
بیماران اغلب احساس می کنند که عضو فانتوم، تحریف شده بوده یا کوتاه تر از عضو اصلی است. در مورد حذف عضو یا بخش بدنیِ تغییر شکل یافته، این تغییر شکل معمولاً به فانتوم ادامه می یابد. در بعضی از موارد که فانتوم دست ها را شامل می گردد، بیماران احساس کردند که بازوی فانتوم در طول زمان کوتاه تر می شود و بعد از یک نقطه زمانی، فقط دست فانتوم از تَهِ بُرش آویزان به جا می ماند. این حالت به تلسکوپینگ (telescoping) موسوم است و اعتقاد بر این است که ناشی از تناقض سیگنال های حسیِ دریافتی توسط مغز چنین بیمارانی می باشد. در نهایت مغز می آموزد تمامی چنین سیگنال های متناقضی را مهار سازد و بدین ترتیب فانتوم محو می شود.

عوامل خطر

 

 

برخی از عواملی که ممکن است در توسعه این سندرم در افراد دچار قطع عضو نقش داشته باشند، عبارتند از:

• درد یا عفونت قبل از قطع عضو.
• حضور لخته های خون در عضو قطع شده.
• قطع عضو تروماتیک (پس از سانحه).
• نوع بیهوشی مورد استفاده در جریان حذف عضو.

پدیده عضو فانتوم به طور معمول در بزرگسالان بیشتر از کودکان دیده می شود، شاید به این دلیل که مغز، در مورد کودکان، به ثبت پایانی تصاویر اندام های خارجی بدن نپرداخته است.

درمان عضو فانتوم

نشان داده شده است که تکنیک های مقابله نظیر آرامش عضلانی، مراقبه، بازخورد زیستی (بیوفیدبک) (Biofeedback)، ماساژ و هیپنوتیزم به برخی از بیماران در برخورد با درد فانتوم یا علائم مربوط کمک می کنند. دارو ها، نظیر مسکن ها، آرامبخش های عضلانی، آرام بخش-خواب آور، دارو های ضد افسردگی، دارو های ضد روانپریشی و دارو های ضد تشنج معمولاً در درمان درد فانتوم به کار می روند.
در برخی موارد، شوک تراپی و طب سوزنی برای تخفیف علائم استفاده می شوند. در صورت عدم کار درمان های غیر تهاجمی، تحریک نخاع، داروی اینتراتیکال و تحریک مغزی عمیق برای درمان درد فانتوم مورد استفاده قرار می گیرند.
پی برده شده است که تکنیک های تحریک عصبی الکتریکی، نظیر تحریک عصبی الکتریکی پوستی و تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (فرا جمجمه ای) در بعضی از بیماران سودمند هستند. همچنین اعتقاد بر این است که تجویز دارو های تسکین دهنده ی درد پیش از قطع عضو، شانس توسعه درد فانتوم پس از جراحی را کاهش می دهد.
برای دریافت خدمات درمانی در خانه یا محل کار خود با طب نو تماس بگیرید. فیزیوتراپی در منزل، کاردرمانی در منزل، طب سوزنی در منزل و سایر خدمات پزشکی در محیط خانه خود را از ما طلب کنید.

 

آشنایی بیشتر با تاریخچه فیزیوتراپی

فیزیوتراپی (PT) یکی از شیوه های درمان قدیمی است که به بازسازی حرکات، قدرت فیزیکی و عملکرد افراد مبتلا به برخی از انواع آسیب ها، بیماری یا ناتوانی، اختصاص یافته است و با نام های دیگری چون فیزیکال تراپی یا کینزیوتراپی شناخته می شود، یک حرفه مراقبت از سلامتی است که توسط فیزیوتراپیست ها انجام می شود. این درمان از هزاران سال پیش وجود دارد و اکنون به عنوان سومین شغل در جهان محسوب می شود.

آشنایی با تاریخچه اولیه

براساس برخی از سوابق کشف شده توسط مورخان (تصویری یا نوشتاری)، درمان های فیزیوتراپی از هزاران سال پیش به کار برده می شدند، مانند آب درمانی، ماساژ درمانی و درمان هایی که در کشورهایی مثل هند، چین و یونان استفاده می شود.
حدود 1000 سال قبل از میلاد، مردم چین برای انجام تمرینات کونگ فو از فیزیوتراپی استفاده می کردند تا موقعیت های بدنی شان را اصلاح کنند و تنفسشان را بهبود بخشند. هندی ها نیز برای درمان آرتروز از فیزیوتراپی و ماساژ درمانی استفاده می کردند.
حدود 500 سال قبل از میلاد، در یونان باستان، هرودیکوس، یک پزشک یونانی، در مورد تمریناتی به نام ژیمناستیک توضیح داد که شامل کشتی، پیاده روی و وزنه برداری می شد و به درمان افراد مبتلا به تب کمک می کرد.
در سال 460 قبل از میلاد، هیپوکراتس(بقراط)، پزشک یونان باستان که به طور سنتی پدر علم پزشکی شناخته شده است، بر ورزش کردن برای بهبود قدرت فیزیکی تاکید کرد. در همان سال، در یونان، هکتور روش هیدروتراپی یا آب درمانی را به کار برد. علاوه بر این، ارسطو نیز توصیه کرد که ماساژ با روغن باعث از بین رفتن خستگی می شود.
حدود 180 سال قبل از میلاد، رومی ها یک شکل از ورزش را که ژیمناستیک نامیده می شد به کار بردند تا قدرت بدنی شان را افزایش دهند. بعدها، در قرن دوم، گالن، یک پزشک معروف، در مورد انجام تمرینات مدرنی که قدرت کلی را بهبود می بخشد، آموزش هایی ارائه داد.

تاریخچه این روش درمانی از 1500 تا 1900

از سال 1500 تا 1700، فیزیوتراپی با ترویج ورزش ها، معرفی شد و کتاب های مختلفی درباره آن نوشته شد. یکی از آنها Libro del Excerciso بود که توسط جین نوشته و در اسپانیا منتشر شد.
در سال 1723، نیکلاس اندری، استاد دانشکده پزشکی پاریس، ثابت کرد که ورزش کردن می تواند به عضله سازی، به خصوص در قسمت پاها و بازوها ، کمک کند.
در سال 1813، پر هنریک لینگ، شاعر سوئدی، فیزیوتراپی واقعی را به جهان معرفی کرد. او به وسیله این تمرینات که ورزش های سبک سوئدی نامیده می شود، انقلابی در شاخه فیزیوتراپی به وجود آورد و کار او به عنوان یک جنبش سوئدی مشهور شد.
بعدها، این تمرینات به اروپا و آمریکا نیز گسترش یافت. لینگ تکنیک های خاصی را معرفی کرد که اقتباسی از هنرهای رزمی چینی به نام Tunia بود. این تکنیک ها بعدا به عنوان ماساژ سوئدی شناخته شدند. در سال 1860، جورج اچ تیلور، این تکنیک های ماساژ را در آمریکا معرفی کرد.
 
روش های لینگ برای درمان مشکلات فیزیکی مختلف، بسیار مؤثر بودند؛ اما انجام آنها برای یک ژیمناستیک کار مقدور بود. برای غلبه بر این مشکل، در سال 1864، گوستاو زاندر، یک پزشک سوئدی، دستگاه های ورزشی مخصوصی اختراع کرد تا برای انجام تمرینات ورزشی به بیماران کمک کند. در سال 1894، یک گروه متشکل از 4 پرستار در بریتانیا، انجمن فیزیوتراپی را تشکیل دادند.

تاریخچه این روش مداوا از 1900 تا 2000

در سال 1913، "دانشکده فیزیوتراپی" در دانشگاه اوتاگو در نیوزیلند تاسیس شد و در سال 1914، دانشگاه رید در پورتلند در ایالات متحده آمریکا، تاسیس شد تا در زمینه " کمک به بازسازی" دانشجو تربیت کند.
در طی جنگ جهانی اول در سال 1917، آمریکایی ها از دستگاه های زاندر و حرکات سوئدی لینگ برای درمان سربازهای مجروح استفاده می کردند. در آن زمان، فیزیوتراپی به عنوان "مکانوتراپی" شناخته می شد و دستگاه های زاندر در اتاق های مخصوصی مورد استفاده قرار می گرفت.
در سال 1920، شیوع فلج اطفال، نیاز به پیشرفت تکنیک های فیزیوتراپی موجود را افزایش داد.
در سال 1921، پیشرفت قابل توجهی در این زمینه صورت گرفت و یک مقاله پژوهشی درمانی درباره آن منتشر شد. در طول همان سال، ماری مک میلان، که به عنوان "مادر فیزیوتراپی" شناخته شده است، با تاسیس "انجمن فیزیوتراپی زنان آمریکا" تحول بزرگی در این زمینه ایجاد کرد، در حال حاضر این انجمن به نام "انجمن فیزیوتراپی آمریکا" مطرح است. او همچنین به طور قابل توجهی در زمینه "خدمات کمک به بازسازی" مشارکت داشت.
در طی جنگ جهانی دوم (1945- 1935)، کلینیک های مخصوصی در این زمینه برای درمان سربازان مجروح تاسیس شد. از این رو، تنها در آن زمان اهمیت فیزیوتراپی به عنوان یک روش درمانی مورد توجه قرار گرفت.
در اوایل سال 1950، انجام این روش برای معالجه افراد تنها در بیمارستان ها انجام می شد؛اما در اواخر سال 1950 بود که این روش درمانی در بیرون از بیمارستان ها هم انجام شد. در سال 1974، انجمن فیزیوتراپی آمریکا، یک بخش تخصصی به نام "بخش ارتوپدی" برای درمانگران متخصص در زمینه ارتوپد تاسیس کرد.
در سال 1974، "فدراسیون بین المللی درمان مانیپال ارتوپدی" تاسیس شد.
در سال 1980، به دلیل پیدایش کامپیوترها در صنعت مراقبت های سلامتی، دستگاه هایی مانند تحریک الکتریکی برای استفاده در این زمنیه معرفی شدند. در طول دو دهه گذشته، پیشرفت های چشمگیری برای این راه مداوا و تکنیک های تخصصی صورت گرفته است، مانند ورزش درمانی و درمان فیزیوتراپی بیماری های قلبی عروقی، عصب شناختی و درمان بیماری های پوستی (توصیه شده توسط انجمن فیزیوتراپی آمریکا). در طول تاریخ، فیزیوتراپی در محبوبیت و مقبولیت رشد بی نظیری داشته است. این روش درمانی به عنوان یک زمینه تخصصی رشد کرده است تا به بیماران بی شماری که مشکلات فیزیکی دارند کمک کند.
مرکز خدمات پزشکی طب نو برای راحتی شما به انجام فیزیوتراپی در منزل برای شما می پردازد. با ما تماس بگیرید و از خدمات ما در منزل بهره شوید.

 

اثرات تمرینات فیزیوتراپی در کاهش زمین خوردن سالمندان در معرض خطر

بر اساس نتایج یک آزمایش بالینی 12 ماهه که امروز در نشریه انجمن پزشکی آمریکا منتشر شد، انجام تمرینات فیزیوتراپی در منزل باعث کاهش 36 درصدی زمین خوردن در سالمندان می شود.
مطالعه انجام شده توسط محققان دانشکده پزشکی UBC در همکاری با تیم بالینی کلینیک پیشگیری از زمین خوردن و عوارض آن در بیمارستان عمومی ونکوور، کاهش میزان زمین خوردن و بهبود عملکرد شناختی در سالمندانی را مشاهده کرد که آموزش تمرین های  قدرتی و تعادلی  را از طریق آزمایش های بالینی دریافت کرده بودند.
هنگامی که به زمین خوردن  فکر می کنیم، اغلب ضعف قدرت عضلانی و عدم تعادل را علت اصلی می دانیم. با این حال، توانایی شق و رق ماندن و عدم زمین خوردن، وابسته به توانایی های شناختی می باشد، مثلا محاسبه این که اگر پایتان را چقدر بلند کنید هنوز بر بدنتان کنترل دارید، تصمیم گیری در مورد این که چه زمانی برای عبور از خیابان مناسب است و توجه به محیط فیزیکی اطرافتان هنگامی که در حال صحبت کردن هستید. زمین خوردن، خطر از دست دادن استقلال را در سالمندان  افزایش می دهد. ورزش کردن یک استرتژی برای جلوگیری از این اتفاق است.

آیا ورزش می تواند بر افرادی که قبلا سابقه زمین خوردن داشته اند، مؤثر واقع شود؟

این مطالعه بر روی 344 نفر از افراد سالمند 70 سال به بالا صورت گرفت که پس از مراجعه به یک کلینیک پزشکی مانند اورژانس، به کلینیک پیشگیری از زمین خوردن معرفی شده بودند. شرکت کنندگان سابقه زمین خوردن داشتند، با میانگین سه سابقه زمین خوردن در هر فرد و به طور کلی علائم سستی و محدودیت در حرکت داشتند.

 

در این مطالعه، شرکت کنندگان مجموعه ای از تمرینات آموزشی مقاومتی و تعادلی را  با استفاده از تجهیزات ساده ای مانند وزنه های آزاد، حداقل سه بار در هفته در خانه هایشان انجام دادند. طی شش ماه، یک فیزیوتراپیست پنج ویزیت خانگی انجام داد تا تمریناتی تجویز کند و مطمئن شود که تمرینات به درستی انجام  شده اند. برای کسانی که تمرینات را به طور کامل انجام داده بودند، نتایج، قابل توجه بود. شرکت کنندگان کمتر درمعرض تکرار زمین خوردن قرار گرفته بودند و به عنوان یک مزیت دوم، می توان به این اشاره کرد که برخی از نشانه های عملکرد شناختی در آن ها بهبود یافته بود.
زمین خوردن و سقوط در افراد سالخورده، علت سوم ناتوانی مزمن است. طبق گفته آژانس سلامتی عمومی کانادا، 20 تا 30 درصد از سالمندان کانادا هر ساله از زمین خوردن رنج می برند و زمین خوردن عامل اصلی بستری شدن افراد بالای 65 سال است.
واضح است که ورزش و تمرین کردن به طور کلی برای سالمندان مفید است، اما چیزی که در مورد این گروه مطالعه به خصوص بود، این بود که آنها در معرض خطر از دست دادن استقلالشان بودند. آن ها هم اختلال حرکتی داشتند و هم اختلال شناختی و یک زمین خوردن دیگر به معنای عدم توانایی آن ها برای زندگی در خانه هایشان بود.

لیو آمبروز در مورد ورزش کردن سالمندان چه نکاتی را ارائه داده است؟

لیو آمبروز که یک گروه تحقیقاتی در زمینه فعالیت های فیزیکی، حرکتی و علوم اعصاب شناختی در کانادا را مدیریت می کند، گفت :" بسیاری از آن ها قبلا برای جهت یابی فضاهای عمومی به تنهایی دچار مشکل می شدند." او اضافه کرد :" سالمندانی که سابقه زمین خوردن دارند به طوری  که آن ها را نیازمند به مراقبت های پزشکی می کند، از نظر پزشکی پیچیده هستند و در معرض خطرات بیماری و مرگ و میر هستند و ما ثابت کردیم که ورزش کردن یک مداخله سودمند و مقرون به صرفه است که می تواند عملکرد سالمندان را پس از یک زمین خوردن قابل توجه، بهبود بخشد." لیو آمبروز و تیمش در مرکز سلامت و تحرک هیپ، در حال حاضر به دنبال جواب این سوال هستند که آیا برنامه ورزشی به کاهش استفاده از مراقبت های سلامتی و صرفه جویی در هزینه های پزشکی این  افراد در معرض خطر، به طور موثر کمک می کند یا خیر.

 

لیزر  تراپی (لیزر درمانی) سرد چیست؟

لیزر تراپی  سرد یک روش لیزر تراپی کم توان است که  با استفاده از پرتو های سطح پایین  بهبودی را تقویت می کند.  
این تکنیک لیزر درمانی "سرد " نامیده می شود، زیرا پرتوهای سطح پایین نمی توانند بافت های بدن شما را گرم کنند. سطح پرتو در مقایسه با سایر روش های لیزر درمانی پایین است، از قبیل پرتوهایی که برای از بین بردن تومور ها و بافت های منعقد استفاده می شود.
لیزرهای مربوط به زیبایی و جراحی با گرم کردن بافت، درمان را انجام می دهند. اما همانطور که از اسمش پیداست، لیزر درمانی سرد اینگونه نیست.

لیزر درمانی سرد با نام های زیر نیز شناخته می شود:

• •    لیزر درمانی کم توان (LLLT).
• •    لیزر درمانی کم قدرت (LPLT).
• •    درمان با پرتوی ملایم.
• •    فوتو بیو مدولاسیون.

 

 

لیزر تراپی سرد چگونه انجام می شود؟

در طول این روش، طول موج های متفاوت و پرتوهای خروجی کم توان، مستقیما به منطقه مورد نظر اعمال می شوند. سپس بافت بدن، پرتو را جذب می کند. پرتوهای قرمز و نزدیک به مادون قرمز سبب ایجاد واکنش می شوند و سلول های آسیب دیده با یک واکنش فیزیولوژکی پاسخ می دهند که منجر به بهبودی می شود.
بافت سطحی معمولا با طول موجی بین 600 تا 100 نانومتر درمان می شود. برای نفوذ عمیق تر، طول موج هایی بین 780 تا 950 نانومتر استفاده می شود.
با وجود اینکه  دستگاه لیزر را روی پوست خود احساس می کنید، این روش کاملا بدون درد و غیر تهاجمی می باشد. در این نوع درمان هیچ سر و صدایی ایجاد نمی شود و هیچ گونه لرزش و حرارتی را احساس نمی کنید. هر درمان معمولا بیشتر از چند دقیقه به طول نمی انجامد.

 

 

کاربردهای لیزر تراپی سرد چیست؟

پزشکان، دندانپزشکان، فیزیوتراپیست ها و سایر متخصصین پزشکی از راه های متفاوتی این درمان را به کار می گیرند. استفاده اصلی این درمان، برای ترمیم بافت و رهایی از درد و التهاب است.

-  آسیب های جزئی و کشیدگی ها

درمان های ورزشی و تمرین های فیزیوتراپی در منزل اغلب برای درمان آسیب دیدگی و پیچ خوردگی ها از لیزر تراپی سرد استفاده می کنند، مانند:

• •    کشیدگی رباط.
• •    کشش عضلانی.
• •    تاندونیت.
• •    آماس کیسه های مفصلی.
• •    درد و آماس آرنج ( در اثر ورزش یا کار زیاد).
• •    گردن درد.
• •    درد پایین کمر.
• •    زانو درد.
• •    درد ناشی از اسپاسم عضلانی.

این درمان همچنین برای کاهش تورم و تسریع بهبودی مفاصل و بافت نرم مورد استفاده قرار می گیرد.

- التهاب

دندانپزشکان از لیزر تراپی سرد برای درمان بافت های ملتهب شده در دهان استفاده می کنند تا زخم ها را بهبود بخشند. پزشکان  از این درمان برای درمان التهاب ناشی از رماتیسم مفاصل و سایر بیماری های خود ایمنی مزمن استفاده می کنند.

- درمان دردها و تیر کشیدن

کلینیک های مخصوص درد از این روش برای کمک به افراد مبتلا به دردهای بحرانی و مزمن استفاده می کنند، مانند درد های ناشی از فیبرومیالژیا و سندروم تونل کارپ ( مجرای مچ دستی ).

- جوان سازی پوست

لیزر تراپی سرد برای تقویت جوان سازی پوست استفاده می شود. متخصصان پوست از این روش برای درمان امراض و مشکلات پوستی استفاده می کنند، مانند:

• •    آکنه و جای  آکنه.
• •    پسوریازیس یا کهیر.
• •    سوختگی.
• •    لک و پیس.
• •    آماس یا تورم پوست.
• •    التهاب پوست و خارش.

- بهبود و درمان زخم ها

این درمان همچنین برای درمان زخم های صعب العلاج به کار برده می شود، از جمله زخم های مربوط به بیماری دیابت.

- طب سوزنی

در طب سوزنی از لیزر تراپی سرد برای افرادی استفاده می شود که با درمان سوزنی مشکل دارند. پرتوهای لیزری کم توان می تواند اکیوپوینت ها یا نقاط فشاری شما را مثل سوزن تحریک کند، بدون اینکه پوستتان را سوراخ کند.

کاربردهای لیزر تراپی سرد در آینده چیست؟

پتانسیل برای کاربردهای جدید لیزر تراپی سرد واقعا نامحدود است. محققان در حال بررسی این کاربردها هستند و امیدوارند که این روش بتواند در درمان انواع بیماری های مزمن و شرایط حاد، مؤثر باشد که عبارتند از:

• •    ضربه مغزی.
• •    آسیب دیدگی نخاعی.
• •    بیماری آلزایمر.
• •    بیماری پارکینسون.

آیا لیزر تراپی سرد برای شما مناسب است؟

استفاده از این روش درمانی در تکنیک های طب سنتی رو به افزایش است و به عنوان درمان مکمل یا جایگزین به کار برده می شود. این درمان توسط اداره غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای تعدادی از مشکلات، تایید شده است.
لیزر تراپی سرد هنگامی که توسط یک پزشک ماهر و یا طبیب کاربلد و واجد شرایط انجام شود، کاملا ایمن و بدون خطر است. در کنار آن، این درمان بدون درد و غیر تهاجمی می باشد. همچنین این روش نیاز به تجویز دارو و آمادگی های دیگر ندارد.
علی رغم آنچه گفته شد، از لیزر تراپی سرد نباید برای درمان توده های سرطانی و سرطان پوست استفاده شود. همچنین این روش برای درمان تیروئید و چشم در خانه نباید به کار برده شود. از آن جایی که اثر لیزر تراپی سرد بر روی جنین هنوز ناشناخته است، توصیه می شود زنان باردار نیز از انجام این روش درمانی اجتناب کنند.  
یکی از نقاط ضعف این درمان می تواند زمان باشد. از آن جایی که هر جلسه درمان بیش از چند دقیقه طول نمی کشد، درمان کامل ممکن است یک ماه به طول انجامد ( با 4 جلسه درمان در هفته)، پس قبل زا این زمان نمی توانید اثربخشی آن را ارزیابی کنید. یکی دیگر از معایب این درمان این است که احتمالا تحت پوشش بیمه قرار نمی گیرد.

فیزیوتراپی و لیزر درمانی

لیزر ها از دهه 1960 تا کنون وجود داشته اند، یعنی از زمانی که کارگردانان فیلم Sci-Fi متوجه پتانسیل‌شان برای نمایش های بصری شدند. در نهایت استفاده از آن در زمینه های دیگر، از جمله دارو و توانبخشی، آن را به یک ابزار قدرتمند در حیطه بازیابی و درمان تبدیل کرد. لیزر های کم توان برای درمان انواع بیماری های ارتوپدی مورد استفاده قرار می گیرد و در طول 10 سال اخیر قدرت و تمرکز لیزر ها به صورت تصاعدی رو به افزایش بوده است. لیزر هایی که تحت عنوان "لیزرهای بافت عمیق" یا " لیزر های طبقه 5" شناخته می شوند، انقلابی در درمان  بیماران و رهایی از درد به وسیله لیزرها به وجود آورده اند.

لیزرتراپی چیست؟

لیزر تراپی یک روش غیر تهاجمی است که از پرتوهای درمانی با دوز مشخص برای افزایش بهبود بافت سلولی و کاهش التهاب، استفاده می کنند. این روش یک اثر عمیق تر و هدفمند را فراهم می کند که درد را کاهش می دهد و باعث بازگردانی عملکرد حرکتی طبیعی به قسمت های ناکارآمد بدن می شود. این تکسن دهنده درد با دوام، از سال 2003 توسط FDA ( سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا )، شفاف سازی شد و جایگزین خوبی برای دارو درمانی و عمل جراحی گردید.

 

 

لیزرها چگونه کار می کنند؟

لیزرها از طریق فرایندی به نام فوتو بیو مدولاسیون کار می کنند که در آن انرژی پرتو ها می تواند تغییر کند و فرایند هایی را که در سطح سلولی بدن انسان رخ می دهد، تحت تاثیر قرار دهد. در این حالت، انرژی پرتو، متابولیسم بافت سلولی بدن را تحریک می کند تا رشد سلول های جدید را تقویت کند و بهبود سلول های آسیب دیده را آسان سازد.

پرتو لیزر از چه طریقی به بدن تاثیر می گذارد؟

1.  انرژی پرتو توسط ملانین (رنگدانه پوست)، هموگلوبین (پروتئینی که مسئول حمل اکسیژن است) و آب جذب می شود. این انرژی به عنوان گرما اتلاف می شود که یک حرارت تسکین دهنده ایجاد می کند. این حرارت مسکن، احساسات آرامش بخشی در بیمار به وجود می آورد.
2.  انرژی پرتو، تولید ATP در میتوکندری را افزایش می دهد (نیروگاه سلولی)، بنابراین، انرژی بیشتری برای فرایندهای بیولوژیکی از جمله تسریع در درمان، در دسترس می باشد.
3.  انرژی پرتو، آزاد شدن اکسید نیتریک را آسان می کند که گردش خون به بافت های آسیب دیده را بهبود می بخشد. این موضوع باعث تبادل بهتر اکسیژن، تبادل بهتر مواد مغذی و حذف مواد زائد می شود.
4.  انرژی پرتو مواد شیمیایی مهمی را منتشر می کند که باعث کنترل التهاب می شود.

لیزر تراپی + فیزیوتراپی = زوج درمان کامل

درحالی که لیزر تراپی برای بیماران مبتلا به درد های مزمن یا حاد به کار برده می شود، علت اساسی درد اغلب از منشاء دور است. به همین دلیل، لیزر تراپی به عنوان یک مکمل قدرتمند در کنار فیزیوتراپی انجام می شود. این درمان می تواند قبل یا بعد از عمل های جراحی و در رابطه با برنامه های توانبخشی استفاده شود. بیماران بلافاصله پس از درمان، حرارت، احساس بهبودی و کاهش درد را تجربه می کنند که به آن ها این امکان را می دهد تا تمرینات فیزیوتراپی در منزل و فعالیت های روزانه خود را بهتر انجام دهند. اغلب 4 تا 6 جلسه لیزرتراپی برای بیماران توصیه می شود.

 

مداوا غیر جراحی برای شکستگی در کشکک زانو

گاهی اوقات پزشکان می توانند افرادی را که دچار شکستگی مفصل یا کشکک زانو شده اند بدون جراحی درمان کنند. یک تاندون بزرگ، به نام تاندون ماهیچه چهارسر، پاتلا را می پوشاند و عضلات ران را به استخوان بخش پایین پا متصل می کند. پزشکان در مرکز ارتوپدی ان وان یو لانگون (NYU Langone) ممکن است یک یا چند درمان غیر جراحی برای شکستگی کشکک زانو پیشنهاد کنند به شرطی که تاندون ماهیچه چهارسر سالم مانده باشد و شکستگی جا به جا نشده باشد، به این معنی که کشکک زانو دچار شکستگی شده است، اما به چند قطعه مجزا شکسته و تبدیل نشده باشد.
صرف نظر از نوع شکستگی کشکک زانو، پزشکان استفاده از عصا یا صندلی چرخدار را در طی هفته اول یا دو هفته پس از آسیب توصیه می کنند. این کار به استخوان ها اجازه می دهد بدون نیاز به تحمل وزن بهبود یابند زیرا فشار وزن می تواند سبب بد تر شدن آسیب گردد. پزشکان ما در طب نو می توانند عصا یا صندلی چرخدار را برای شما فراهم کنند.

آتل ها یا اورتوزها (braces) و گچ های ارتوپدی

برای اغلب شکستگی های کشکک زانو که نیازی به عمل جراحی ندارند، پزشکان ما در همکاری با متخصصان ارتوپدی مرکز لانگون یک آتل یا گچ زانو برای بیمار تهیه می کنند تا برای چهار تا شش هفته آن را بپوشد. متخصصان ارتوپدی اطمینان حاصل می کنند که دستگاه حمایتی مناسب بیمار باشد. این دستگاه ها پا را از ناحیه ران تا ساق پا بی حرکت و ثابت می کنند که به کشکک زانو اجازه می دهد تا به درستی التیام یابد.
پزشک تان ممکن است نوبت های معاینه پیگیری یک بار هفته در طی دو ماه اول پس از جراحت را برای نظارت بر روند بهبود برنامه ریزی و تنظیم کند. در طی این مراحل پیگیری، پزشک ممکن است عکس های اشعه X جدیدی از زانو بگیرد تا بر چگونگی بهبود استخوان نظارت کند. پس از این که پزشک تان شواهدی در عکس اشعه ایکس مشاهده کند که نشان دهد شکستگی به اندازه کافی التیام یافته است تا اجازه حرکت در زانو را بدهد، آتل یا گچ ثابت کننده با یک آتل قابل انعطاف جایگزین می شود که به زانو اجازه می دهد خم شود. این فرآیند معمولا شش تا هشت هفته پس از آسیب رخ می دهد، اما زمان دقیق آن به شدت شکستگی بستگی دارد.

 

 

تحریک الکترونیکی استخوان

همین که کشکک زانوی شکسته روند بهبود را آغاز کند، ممکن است پزشک تان استفاده از تکنیکی به نام تحریک الکترونیکی استخوان را پیشنهاد کند. این درمان بدون درد می تواند سرعت بهبود استخوان را افزایش دهد و در مطب پزشک یا در مرکز بهبود استخوان لانگون انجام شود.
پزشک یک الکترود یا چند الکترود کوچک را - که دیسک های صافی هستند که الکتریسیته را هدیات می کنند - روی پوست در نزدیکی استخوان شکسته قرار می دهد. این الکترود ها به دستگاهی متصل می شوند که یک جریان الکتریکی ضعیف را از کشکک زانو عبور می دهد. این روش فرآیند بهبودی را به صورت جهشی با تحریک پروتئین ها در استخوان برای آغاز ترمیم سلول ها در محل آسیب شروع می کند.

 

 

انجام فیزیوتراپی

به محض این که بیمار بتواند بدون درد زانو آسیب دیده اش را خم کند، پزشکان مرکز لانگون شروع فیزیوتراپی را توصیه می کنند. این مرحله می تواند یک تا شش هفته پس از آسیب باشد. فیزیوتراپ ها یا درمانگران فیزیکی در مرکز توانبخشی راسک لانگون نیویورک می توانند یک برنامه توانبخشی را برای کمک به شما در ایجاد قدرت و انعطاف پذیری در زانو و عضلات اطراف آن طراحی و تهیه کنند. فیزیوتراپی در منزل همچنین می تواند محدوده حرکت در زانوی شما را تنظیم کند. تمرین های ساده تحمل وزن، مانند بالا آوردن پا، می تواند به تقویت عضلات اطراف زانوی آسیب دیده کمک کند. عضلات قوی تحرک را بهبود بخشیده و همچنین از زانو حمایت کرده و از آن در برابر آسیب های دیگر محافظت می کنند. فیزیوتراپ تان ممکن است انجام حرکات کششی و تقویتی ساده را به عنوان یک برنامه روزمره در خانه در بین جلسات توصیه کند. فیزیوتراپی ممکن است یک بار در هفته به مدت شش تا هشت هفته یا تا زمانی که شکستگی کشکک زانو به طور کامل بهبود یابد، ادامه پیدا کند.

دستگاه سی پی ام و نقش آن در فیزیوتراپی زانو

دستگاه CPM دستگاهی است که به آهستگی و به آرامی مفصل شما را در حالی که بر روی تخت خود دراز کشیده اید حرکت می دهد.
برای هر یک از موارد زیر ممکن است نیاز به استفاده از آن باشد:

• o    پس از عمل جراحی مانند تعویض کامل زانو یا ترمیم عضلات گرداننده شانه یا روتاتور کاف.
• o    پس از برداشتن بافت زخم از یک مفصل با دستکاری برای سفتی عضلات.
• o    در مورد بیماری هایی مانند استئوآرتریت و یا پس از شکستگی در بازو یا زانو.

چگونه یک دستگاه سی پی ام می تواند به من کمک کند؟

پزشک تان ممکن است به شما بگوید که از این ماشین همراه با درمان های دیگر مانند فیزیوتراپی در منزل استفاده کنید.
استفاده از آن می تواند به شما کمک کند تا از جراحی یا آسیب های دیگر به شیوه های زیر بهبود یابید:

• o    محدوده حرکت (ROM) دست یا پا را افزایش می دهد: مفصل تان را برای شما خم می کند. پزشک تان می تواند آن را به گونه ای برنامه ریزی کند تا میزان خم شدن مفصل تان را در طول زمان افزایش دهد. افزایش محدوده حرکت (ROM) می تواند از ایجاد بافت زخم یا اسکار جلوگیری کند. این کار همچنین می تواند از درد و سفتی در زانوی تان جلوگیری کند.نقش این دستگاه در فیزیوتراپی زانو بعد از جراحی در سه روز اول در بیمارستان بسیار مهم است.
• o    عضلات تان ممکن است سریع تر قوی تر شوند: دستگاه سی پی ام به آرامی عضلات بازو و پای شما را تمرین می دهد تا از ضعیف شدن آنها جلوگیری کند. تاندون ها و رباط ها، بافتی که عضلات و استخوان های شما را به هم متصل می کند، نیز ممکن است با استفاده از آن  قوی تر شوند.
• o    احتمالا درد کمتری خواهید داشت: پا یا بازوی شما را بالا می برد و تورم را کاهش می دهد. در صورت کاهش تورم، احتمالا درد کمتری را تجربه خواهید کرد.
• o    جریان خون در دست یا پای شما افزایش می یابد: افزایش جریان خون در بافت های تان بهبود شما را تسریع می کند.

 

 

چگونه می توان از دستگاه (CPM) با خیال راحت و ایمن استفاده کرد؟

پزشک تان (ارائه دهنده خدمات بهداشتی شما) به شما نحوه تنظیم این ماشین را نشان می دهد. او همچنین به شما نشان می دهد که چگونه مقدار خم کردن، سرعت و زمان را تغییر دهید. ممکن است لازم باشد تا از ماشین (سی پی ام) خود تا 2 ساعت در هر دفعه و 3 تا 4 بار در روز استفاده کنید. اگر از ماشین برای شانه خود استفاده می کنید، می توانید از دستگاه فقط برای 20 تا 30 دقیقه در هر بار استفاده کنید. از پزشک یا فیزیوتراپ تان بپرسید که چگونه از نوع دستگاه(سی پی ام)  خود استفاده کنید.
موارد زیر از جمله اقدامات و ملاحظات ایمنی احتیاطی در هنگام استفاده از این ماشین می باشند:

• o    این وسیله خود را در مقابل بالین خود یا یک جسم سنگین قرار دهید. این کار باعث جلوگیری از حرکت وسیله در هنگام استفاده از آن می شود.
• o    این ماشین را به یک جایی وصل کنید. طناب را زیر تخت بگذارید یا آن را به زمین محکم کنید تا از افتادن جلوگیری شود.
• o    قبل از استفاده از سی پی ام، احتمالا باید وسیله بی حرکت کننده شانه یا زانو خود را بردارید. از پزشک تان نحوه برداشتن وسیله بی حرکت کننده را سوال کنید.
• o    اگر از آن برای زانوی تان استفاده می کنید، پای خود را طوری قرار دهید که وسط زانوی شما در جایی قرار گیرد که دستگاه خم می شود و انتهای پای شما در برابر پد پا قرار بگیرد.
• o    اگر از آن برای برای شانه تان استفاده می کنید، ، آرنج خود را طوری بگذارید تا در جایی که cpm خم می شود، قرار گیرد. دست خود را دور دستگیره قرار دهید.
• o    پای تان را با پیچاندن نوارهای دستگاه در اطراف ران، ساق پا و پا به دستگاه بچسبانید.
• o    بازوی خود را با پیچاندن نوارهای ماشین دور قسمت پایین بازوی خود به دستگاه متصل کنید.

چه چیزهای دیگری باید درباره این ماشین بدانید؟

• o    قبل از استفاده، داروهای ضد درد خود را مصرف کنید: درد خود را کنترل کنید تا هنگام استفاده از دستگاه راحت تر باشید. پس از مصرف داروهای ضد درد به مدت 20 تا 30 دقیقه صبر کنید و سپس کار خود را شروع کنید.
• o    آن را روی زمین رها نکنید: برای جلوگیری از افتادن، کف اتاق و مسیر را تمیز کنید.
• o    هنگام سیگار کشیدن از cpm استفاده نکنید: سیگار کشیدن، یا استفاده از دستگاه در نزدیکی شعله و حرارت، می تواند باعث آتش سوزی شود.
• o    سعی کنید وسیله خود را خشک نگه دارید: از آب یا پاک کننده ها به طور مستقیم بر روی آن استفاده نکنید. این کار می تواند باعث آسیب رسیدن به (سی پی ام)  شود. از ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی تان بخواهید که نحوه تمیز کردن دستگاه خود را به شما آموزش دهد.

چه زمانی باید استفاده از دستگاه CPM را متوقف کنم؟

پزشک تان (ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما) به شما می گوید که چه زمانی استفاده از این وسیله را متوقف کنید. ممکن است لازم باشد تا 6 هفته از استفاده را ادامه دهید.
در صورتی که یکی از موارد زیر رخ داد، استفاده از دستگاه را متوقف کنید و بلافاصله با پزشک تان تماس بگیرید:

• o    در دست یا پای خود احساس گرمی، حساسیت یا درد داشته باشید. ممکن است متورم و قرمز به نظر برسد.
• o    دچار تب یا لرز شوید.
• o    زخم تان دچار قرمزی، تورم یا تخلیه چرک شود.
• o    هنگام استفاده از دستگاه (سی پی ام)، احساس درد بیشتری نسبت به حالت معمول داشته باشید.
• o    بخیه های تان باز شوند.

چه موقع باید به صورت فوری و بلافاصله به پزشک مراجعه کنید؟

1.  پا یا بازوی شما بزرگتر از حد معمول و دردناکتر شود.
2.  هر بخشی از دست یا پای شما بی حس شود.
3.  پا یا دست تان دچار رنگ پریدگی شده و هنگام لمس سرد باشد.
4.  زانو یا مچ پای تان به سمت داخل یا خارج بچرخد.
5.  آرنج یا شانه تان به سمت داخل یا خارج بچرخد.
6.  بخیه ها باز شده اند.

چه زمانی باید با پزشک تان تماس بگیرید؟

1.  تب یا لرز داشته باشید.
2. زخم تان دچار قرمزی، تورم یا تخلیه چرک شود.
3.  پوست تان دچار خارش، تورم یا بثورات شود.
4.  در مورد چگونگی استفاده از (سی پی ام) سؤال یا نگرانی داشته باشید.